De Elfenkoning

Op de vierde dag na de geboorte van mijn zoon in 1982 verfriste ik bloemen in een vaas. Daar hoorde ik uit de radio het lied Erlkönig van Schubert. Een verhaal over een ijlend ziek kind dat met zijn vader op het paard zat, om naar de dokter te gaan. Het hoorde de Elfenkoning spreken en sprak zijn angst uit tegen zijn vader die hem probeerde te kalmeren. De vader reed steeds sneller, maar het kind werd tenslotte meegenomen door de Elfenkoning. Het stierf dus. Ik moest toen vreselijk huilen.

Ik moest er niet aan denken om mijn zoon, net vier dagen oud, te verliezen.

Als kind was ik zelf vaak ziek of koortsig. Ik wist toen niet wat ik nu weet, dat ik ook toen energie van anderen en van geesten oppikte. Laatst kwam ik de man tegen die in die tijd in mijn klas zat. Hij was als kind verliefd op mij en wist nog hoe vaak hij mijn plaats in de schoolbanken leeg vond. Ik pik nog steeds energieën van anderen op, maar heb van deze klacht een kracht gemaakt, neem de energieën waar en haal ze weg, ook bij anderen. Zo kwam van de week met haar moeder Nina, sinds een half jaar mijn buurmeisje. Zij had de vorige dag tegen haar moeder gezegd dat ze niet meer zichzelf was en weer naar mij toe wilde. Toen ze hier was durfde ze het niet te vragen, maar ik merkte het al, ze had meerdere entiteiten bij zich. Als kind was ik net als Nina, een dromer en wilde hier vaak niet zijn. Ik was niet in mijn lijf en stond open voor andere energieën.

Dankzij mijn dansopleiding kwam ik meer in mijn lichaam en leerde ik de zwaartekracht kennen. Met theater studenten ontwikkelde ik een eigen stijl waarin het gebruik van onze voeten centraal stond. In de voeten zetten we ons gewicht op aarde neer en presenteren we ons. Het gebruik van 2 hele voeten op aarde geeft me vertrouwen. Zodra dit niet zo is ervaar ik dat ik minder gezekerd ben. Mijn lichaam moet dan dragen en maakt zodoende spanning en dit bepaalt mijn lichaamstaal naar mijzelf en anderen toe. Bewustzijn van de voeten is sinds 1994 de basis geworden van mijn praktijk, waar ik mensen ontvang in de leeftijd van 5 – 80 jaar.

Steeds meer volgde ik wat mijn onderbewuste via mijn lichaam wilde duiden en schoolde me daarin bij om dit ook in mijn werk toe te passen. 33 Jaar nadat Erlkönig mij zo had doen huilen ontdekte ik pas waarom dit mij zo had geraakt. Op mijn 65e kwam ik erachter dat ik in de baarmoeder een tweelinghelft had achter gelaten. Vanaf dat moment kreeg mijn leven een heel ander perspectief.

Ik snapte sindsdien beter waarom ik zo vaak uit mijzelf ben gegaan en anderen belangrijker maakte.

Ik was niet met mijn bewustzijn in mijn buik waardoor ik met moeite mijn adem daar kon krijgen en van kinds af mijn ontlasting vasthield. Vanaf dat moment snapte ik beter waarom ik moeite had met loslaten en met afscheid nemen, ook van oude spullen.

In mijn midlife kreeg ik een oefening in loslaten: Na mijn scheiding, moest ik wegens reorganisatie ook weg van mijn werk. Ik ervoer dat als een persoonlijke afwijzing net zoals ik dacht afgewezen te zijn in de baarmoeder en bij de geboorte. Op een goed moment werd ik erg ziek en bleek er een ontsteking in mijn buik te zitten, een infiltraat op mijn blinde darm. Een cruciale situatie en zoals op andere cruciale momenten in mijn leven wilde ik, net zoals in de baarmoeder, liever dood.

Op een goed moment besloot ik een hypnose opleiding te gaan volgen. In die opleiding kwam ik tot het besef dat er entiteiten bestaan. Die konden de reden zijn dat ik toen steeds uit mijn lichaam ging. Het was de heimwee naar het andere, dat mij liet dolen en zoeken. Was dit de heimwee naar mijn tweelinghelft?

Doordat mijn tweelinghelft aan de andere zijde is, heb ik de afgelopen jaren meer reden gekregen om contact te maken met die andere zijde. En door haar los te laten, leven we beiden in meer vrijheid voort. Zij als ziel en ik als mens op aarde.

Als alleengeboren tweeling heb ik al heel vroeg een ervaring meegekregen. In verbinding zijn met een ander om die vervolgens weer kwijt raken. Daarom roept het aangaan van verbinding met een ander een gevoel van verlatenheid bij mij op. En is het moeilijk om mensen, situaties of dingen los te laten. In wezen had ik al van de geboorte af aan een verbindingslijn met iemand uit het universum. Hier op aarde is de eerste verantwoordelijkheid mijn lichaam dat concreet vormgeeft aan mijn ziel. Steeds als ik afscheid van iets of iemand nam kwamen er bij mij fysieke klachten.

Bij de muziek van Erlkönig (Schubert) kwam er bij mij als alleengeboren tweeling veel verdriet omhoog. Door het snikken toe te laten, kwam ik meer met mijn adem in mijn bekken.

Mijn tweelinghelft is als een kind zo spontaan en van grote inspiratie voor mij. Zij kan me in de juiste spirit brengen. En hoe mooi is het dat ‘inspiratie’ ook inademing betekent. En ademen is leven.

Margot