Een gezicht in de menigte

Ik loop door de stad. Mijn ogen kijken rond. Ik ben altijd gericht op oogcontact. Altijd onbekende mensen groeten. Altijd lachen naar vreemden. Ik ben op zoek naar herkenning weet ik tegenwoordig. Een liefdevolle blik en verbinding, dat is waar ik naar verlang. Maar ook erkenning van het gevoel, 'je loopt wel alleen, maar je bent niet alleen'. Altijd contact zoekend.

Als ik me goed voel, ben ik degene die altijd vrolijk en enthousiast contact zoekt. Als ik me droevig voel loop ik als een dolende ziel rond met het gevoel van binnen dat er iets existentieels mist.

Echte verbinding, ik probeer het wel te creëren. Elk bericht, goed of slecht, deel ik meteen. Want delen zorgt voor verbinding en maakt het meer waar voor mij. Zo voelt het althans.

Maar de mate waarin ik contact wil, zo intens en zo diep, dat wil eigenlijk niemand. Mijn behoefte is eindeloos groot. Er is geen mens op aarde die hier aan kan voldoen.

Aan andere mensen vertellen dat ik me zo voel, doe ik niet. Ze zouden mij er niets eens in herkennen. "Jij?! Nee joh, dat kan toch niet. Zo’n levendig en opgewekt type als jij, die altijd dingen onderneemt? Heb jij die kant ook in je?"

Als ik eerlijk ben naar mezelf is dat wel zo: I’m always looking for a face in the crowd. I’m looking for my soul twin. En ik weet het, het kan niet meer. Hij is er ooit geweest, maar bestaat niet meer. Ik heb er al veel aan gedaan om dat verlies te verwerken en ik ben al een heel eind. Daar ben ik best trots op. Maar hem geheel loslaten kan ik nog niet. Zeker niet het gevoel van verlangen naar contact, want dat zit zo diep.

Uiteraard heb ik dit gevoel, dit gemis, ook wel eens geprobeerd te vinden in relaties. Maar dat is tot nu helaas op niets uitgelopen. Soms was er eerst heel veel verbinding, maar dan sloeg het zo maar om. Na de breuk voelde ik me dan nog eenzamer dan daarvoor. En ik voelde teleurstelling en verdriet dat het weer niet was gelukt.

Hoe kom ik bij heelheid in mijzelf? Hoe creëer ik gezonde relaties? Hoe kan ik mezelf zonder die ander al goed voelen? Dat de erkenning van binnen komt en niet van buiten? Daarover las ik laatst een heel mooi artikel. Waarin stond dat je eigenlijk alleen maar een relatie kunt beginnen als je jezelf een hele cirkel voelt / een hele cirkel bent. En die ander ook. Want dan kun je elkaar overlappen en groeien en van elkaar leren.

Dan kun je op je eigen benen staan en heb je niet het gevoel dat de grond onder je voeten verdwijnt als de ander weggaat (een trauma dat als alleengeboren tweeling ook nog eens is ingeprent). De heelheid in mezelf, dat is de route die ik wil onderzoeken. En toch, het verlangen blijft dat iemand mij herkent als face in the crowd. Dat die stil blijft staan en nieuwsgierig is naar de wereld die achter mijn gezicht schuil gaat. 'Save a Little love for me' zingen Lionel & Trijntje. Ik hunker ernaar. Dat mijn eenzaamheid oplost in de menigte, door de blik van herkenning van zomaar een gezicht. 

Cynthia