Als ik het nummer ‘Helemaal’ van Herman van Veen hoor dan ben ik meteen weer terug op de studentenkamer waar ik eens woonde. Het was eind 1982, ik was nog niet zo lang op kamers. Ik voelde me eenzaam en alleen en verlangde ontzettend naar verbinding. Niet dat dat in mijn gezin van herkomst anders was, het was eigenlijk ‘the story of my life’.
Ik kocht de LP "Iets van een clown" van Herman van Veen. Dat paste goed bij mijn stemming en mijn worsteling met het leven op dat moment. Waarom durfde ik niet te kiezen voor wat ik echt graag wilde op dat moment? De angst om ergens afscheid van te nemen, de druk van mijn moeder, vertrouwen durven hebben in iemand die me eens heel erg gekwetst had…
Er was één liedje van die plaat dat ik grijs draaide. Dat was het nummer “Helemaal”. Het raakte mij zo diep. En nog altijd in mijn leven op enig moment als het zich aandient dan ben ik weer in tranen.
Tijdens het nummer, zingt Herman van Veen:
"Hou me nog dichter tegen je aan Mijn diepste verlangen wordt vervuld als ik zo bij je lig. In jouw nabijheid voel ik me weer heel, zoveel toegankelijker Ik zou mijzelf zo graag aan jou laten zien."
Hij zong het zo mooi rustig, begeleid op de piano, elk woord beklemtonend. Zoals hij is er geen ander die dit zo kan. Een liedje van 4 zinnen, zo simpel eigenlijk, maar mij raakte het diep.
Ik koppelde het aan liefdesrelaties want ook daar miste ik toch altijd wel ergens die verbinding. Ik liet het dan weleens horen aan degene waar ik een relatie mee had. Zo intens kwetsbaar voelde dat. Het was een kijkje in mijn binnenste, maar nooit had ik het idee dat het de ander zo raakte als het mij deed. Waarom niet? Wat was dat dan?
In tijden van crisis was het altijd weer mijn favoriete nummer. Een aantal jaren geleden heb ik veel moeite gedaan om deze LP, die ik al niet meer had, op CD te bemachtigen. Na veel moeite is dat gelukt, ik had de hoop al opgegeven en toen kwam ik hem 'toevallig' tegen. Ik was de koning te rijk! In de speler en op replay, vooral dat ene favoriete nummer.
Een aantal jaren geleden ontdekte ik waar dat oeverloze verlangen naar verbinding, samensmelting, symbiose, mee te maken had. Ik had al vroeg in de zwangerschap mijn een-eiïge tweelingzusje verloren. Ik kwam erachter dat dit verlies mijn leven enorm heeft beïnvloed. Het gevoel van gemis was altijd aanwezig. Ook op de mooiste momenten in mijn leven, momenten die alleen maar blij en gelukkig hadden moeten zijn. Waarom kon ik niet 'gewoon' blij zijn? Toen ik dit ontdekte werd me pas alles helder.
En een paar weken geleden, midden in het proces van het helen van dit gemis, viel ineens het kwartje… Niks een nummer over liefdesrelaties…'Helemaal' gaat over mijn zusje waar ik zo graag samen mee was gebleven.
Marcelle