The devil made me do it
Leven voor drie Leven alsof de duivel op je hielen zit. Ik kende het zo goed. Want ik was altijd op zoek naar iets, maar ik wist niet naar wat en daarom vond ik het nergens. Bij elke keuze bleef het knagen, dat er meer moest zijn, dat het anders kon of dat er iets miste in de context. En voordat ik het wist, mislukte daarom alles iedere keer waar ik aan begonnen was. In mijn geval resulteerde dat op mijn 35ste in een chronische vermoeidheid, een aantal serieuze relaties en uitgeprobeerde hobby’s die net zo goed van drie verschillende mensen hadden kunnen zijn.
Als ik destijds had meegedaan aan het TV Programma 'Wie van de drie', had ik alle drie de gasten kunnen zijn. “Mijn naam is Wendy, ik ben 35 jaar en ik heb een turbulent leven. Ik heb 8 serieuze banen gehad, heb meer dan 10 hobby’s uitgeprobeerd en omdat ik niet alleen kan zijn, ben ik aan 15 serieuze relaties begonnen (waarvan de meeste eindigden na 10 weken) en heb ik meer dan 10 therapeuten gezien."
Daar was het panel vast nooit uitgekomen. Want ik zie er allerminst uit als een brokkenmaker. En toch zat ergens in mij heel lang een stemmetje die dingen moest verpesten en verknallen als er ook maar een schimp van een lang en gelukkig leven in beeld kwam. Dan kwam de duivel onbewust in mij naar boven en stopte die pas, als mijn geluk weer kapot was.
Echt moe ervan ben ik nooit geweest. Ik had altijd energie. Ook als iets weer was mislukt en ik het opnieuw op moest bouwen. Al ben ik natuurlijk meerdere keren door diepe dalen gegaan en heb ik veel gehuild en gerouwd om alles wat ik los moest laten. Maar als ik daar dan weer doorheen was, dan vond ik altijd wel weer een nieuw begin, net als bij een rol plakband. Het was wel even pulken en goed focussen, maar uiteindelijk vond ik het begin weer en dan ging ik weer verder vol goede moed. Totdat het weer te mooi ging en ik daarin verstrikt raakte.
De cyclus herhaalde zich, met andere woorden, eindeloos. Het is mijn geluk geweest dat er op een dag iets kwam, dat nooit meer wegging. Vanaf toen begonnen de kwartjes op hun plek te vallen en ging de duivel een toontje lager zingen. Door de engel die was geboren.
Waar ik eerder diagnoses kreeg van artsen richting depressiviteit en hechtingsstoornissen als ik vertelde over de onrust waar ik last van had, gaf het feit dat ik niet tegen het gehuil kon van mijn eigen kind, een aanwijzing richting een jeugdtrauma. Dat (onbewust) weer boven kon komen tijdens het luisteren naar het gehuil. Dat zei de haptonoom waar ik toen bij in behandeling was, waarna ik al googelend op 'niet stoppen met huilen + trauma' op het 'geen bodem syndroom' stuitte. Een aantal kernmerken hier van zijn zelfvernietigend gedrag, jezelf geen plek geven, honger naar aandacht, een ongeremdheid en het niet om kunnen gaan met liefde.
Het syndroom komt vaak voor bij mensen die geadopteerd zijn, maar kan ook voorkomen bij mensen die op hele jonge leven een trauma meegemaakt hebben. De therapeut waar ik bij terecht kwam, was ook bekend met het fenomeen 'Alleengeboren Tweeling'. Ze bevestigde niets maar zei: ”Ga maar eens het boek Drama in de Moederschoot lezen”. Een weekend lang kwam ik mijn huis niet uit en zat de hele tijd met tranen in mijn ogen. Niet alleen van verdriet, maar ook van geluk! Wat een herkenning in de verhalen en voorbeelden in het boek. Ik was dus niet gek en er was ook niet iets chronisch mis met mij, zoals ik zo vaak had gedacht. Ik had ik iets ergs meegemaakt, ik was een drieling geweest maar had de anderen in de buik verloren. Dit was de reden waardoor ik mijzelf niet het beste gunde, tegelijk moe was en ook barstte van de energie en zoveel relaties en banen had gehad.
Vanaf toen was geluk geen “duivels dilemma” meer maar kon ik iedere dag meer van het leven genieten.
Al heb ik engelengeduld moeten opbrengen totdat ik er van binnenuit écht van kon genieten.
Wendy