Zo binnen zo buiten
Veel alleengeboren tweelingen worstelen met hun identiteit. Een van onze leden, schreef een mooie herkenbare blog over haar proces.
Je praat als een meisje, maar je ziet eruit als een jongetje.. die zin heb ik in mijn jeugd zo vaak gehoord. Een dun mensje met een piepstem was ik. Alle reden tot voer. Voer voor haaien die lekkere hapjes wilden. Die mijn wereld onveilig maakten, want wat konden ze bijten en staarthappen. Ik wilde veel jongensdingen doen: wilde rauzen zoals ik dat zelf noemde. In bomen klimmen, rennen en hollen. Ik had een grote garage en heel veel autootjes waar ik mee speelde. Met meisjesdingen had ik niet zo veel, zeker tot mijn 13e niet. Poppen interesseerde me totaal niet en alle andere meisjesdingen eigenlijk ook niet. Ik was daar gewoon niet zo mee bezig en al helemaal niet met mijn sexe. Mijn omgeving wel! Die wilde graag weten hoe het zat, of ik nou een jongetje of meisje was. En die vraag kreeg ik dus letterlijk ook vaak.
Gelukkig heb ik nooit het idee of gevoel gehad dat ik in een verkeerd lichaam was geboren. Wel was ik heel erg zoekend naar mijn eigen identiteit en vooral ook houvast. Want zoals gezegd ik was voer voor haaien en pesterijen en dat betekende dat ik het liefste onzichtbaar wilde zijn. Mijn psycholoog zei jaren later: “Kinderen die geen Ik neer zetten, worden gepest. Die zijn easy target.” Dat heb ik geweten.. drie jaren lang hoorde ik er net nooit bij. Ik woonde het liefste in mijn fantasiewereld met sprookjes, verhalen en tekenfilms. Daar kon ik zijn wie ik was en werden dromen werkelijkheid. Daar hoefde ik ook niet te praten over wat er gebeurde op school. Want praten zou alles nog zo veel echter maken. Zo veel tastbaarder en dat was zo eng. Liever de fantasiewereld met onzichtbare en voor mij oh zo realistische vrienden. Waar ik goed was zoals ik was, zonder uitleg.
En toen gebeurde het zomaar van de een op de andere dag. Van lelijk eendje veranderde ik in een zwaan. Een beetje zoals Ramona in Shrek, maar dan andersom. Vanaf toen was er geen twijfel meer over mijn identiteit aan de buitenkant. Ik werd een vrouw, en hoe! En vanaf die dag kreeg ik in één keer veel positievere aandacht en vragen. Aan de binnenkant was er nog altijd wel die twijfel. Ging die belangstelling echt over mij? En was die dan voor mijn binnen- of buitenkant? Met alles wat er was gebeurd werd de buitenkant mijn nieuwe verhaal. Terwijl ik zo verlangde dat iemand gefascineerd was door mijn binnenkant. Dat symboliseert het liedje van Emilie Sande voor mij - Would you let me see beneath your beautiful. (Zou je me onder je schoonheid willen laten kijken). Hoe mooi zou het zijn, als iemand dat zou willen?
Inmiddels ben ik vele jaren verder en heb ik mijn vrouwelijkheid zowel van binnen als buiten steeds verder ontwikkeld en kan ik die ook omarmen,. En laat ik mensen zelf ook steeds meer een kijkje nemen in mijn binnenste. Dan is te zien, dat ik nog een steeds een beetje mixed qua sexe ben. In die zin, dat ik mij ontwikkeld heb tot een hooggevoelige en intense vrouw met kwetsuren, maar ook een die op de juiste momenten haar mannetje staat.
Marlies