Zou je niet graag een tweeling zijn
Droeverig gevoel
Van jongs af aan had ik een droevig gevoel in me. Elk vrolijk moment kwam het totaal onverwachts om de hoek kijken. Niet wetende waarom of wat het wilde vertellen. Ik kon het niet duiden. Maar op de camping, tijdens visites, of verjaardagen stond het op me te wachten als een vriendje, leek het wel. Daar voelde ik me schuldig over, want heel vaak was er niet echt aanleiding om me droevig te voelen. Juist vooral op de momenten dat alles helemaal leuk en gezellig was, bijvoorbeeld tijdens een ijsje eten op het terras of het uitblazen van de kaarsjes, kwam het om de hoek kijken.
Ik kon er niet echt woorden aan geven en daarom praatte ik er dan ook maar met niemand over. Ik dacht dat ik de enige was die dit gevoel had.
Tot ik op een dag een kinderen voor kinderen liedje hoorde, geheten: Droeverig gevoel. Het ging over iemand, die zomaar op onverwachtse momenten, heel verdrietig werd en niet snapte waarom. Precies dat en niets anders, had ik mijn hele jeugd. Wat een herkenning! De tekst ken ik nu nog letterlijk: Het lijkt een beetje op verdriet. Maar echt verdriet is het toch. En toch bederft het soms gewoon de hele boel. Ik denk dat niemand echt begrijpt wat ik bedoel.
Ik kon het ook niet uitleggen aan anderen. Het zat diep van binnen. Ik droeg het letterlijk bij me. Schoudertjes gebogen, hoofd naar beneden, stil en timide. Dus het was een opluchting dat iemand mij eindelijk begreep. Van blijdschap heb ik het liedje zelfs nog geplaybackt, tijdens de jaarlijkse playback show op school. Ik was toen ongeveer acht. Groot gejuich uiteraard na afloop. Echt een top optreden vergeleken met muziek van Cindy Lauper, Mel & Kim en Madonna die toen populair waren ;-).
Maar dat weerhield me gek genoeg niet het jaar daarna weer mee te doen met de playback show. Deze keer wel sámen met iemand. Dat leek me wel zo gezelliger.
We kwamen op het idee het liedje ‘Zou je niet graag een tweeling zijn’ - eveneens van kinderen voor kinderen- te gaan playbacken. We luisterden het liedje eindeloos met platenspeler:
Zou je niet graag een tweeling zijn -
een tweeling is leuker dan zo maar alleen.
Zou je niet graag een tweeling zijn -
een tweeling is leuker dat zie je meteen.
En dat laatste zag ik zeker wel. Wat leek mij dat geweldig: samen dezelfde kleren, samen in dezelfde klas, samen spelen. Samen kletsen in bed. Maar helaas ik was geen tweeling. En ik zou het ook nooit worden. Wel in het liedje tijdens de playback show. Drie minuten lang alles hetzelfde: dezelfde pasjes, dezelfde kleren en dezelfde emotie. Drie minuten complete verbondenheid, het droeverige gevoel voorbij. Dat smaakte naar meer.
Mandy